Trix Daniëlle en Riley: drie generaties Hero kindercentra, HRLMtje 16

Als pedagogisch medewerker bij Hero vang je kinderen vaak jarenlang op. Dit zorgt voor een bijzondere band met de kinderen én de ouders. En soms inspireert het de kinderen zelfs om zelf in de kinderopvang te gaan werken!

Trix Struik, medewerker van het eerste uur, ving Daniëlle van Boxtel als kindje op. Daniëlle ging later zelf bij Hero werken. En ook haar kinderen gingen naar Hero. Haar jongste dochter Riley gaat nog steeds met veel plezier naar de BSO.

Trix (64) maakte er haar levenswerk van om kinderen van anderen met liefde op te vangen. Daniëlle (35) was er één van. “Daniëlle was als klein kindje heel ondernemend en spontaan. Die zat niet stilletjes in een hoekje, maar speelde vol bravoure lekker buiten. Dat zit er nog steeds in bij haar.” Jaren later kwamen ze elkaar weer tegen bij Hero Nieuwe Gracht, dit keer als collega’s. Daniëlle: “Ik herkende haar meteen toen ze binnenkwam. Mijn broertje heeft langer bij Trix op de groep gezeten. Hij was dol op haar. Het is natuurlijk bijzonder om met iemand samen te werken die jou als kind heeft opgevangen, echt speciaal. We hebben uiteindelijk vijf jaar samengewerkt.”

Het lag voor de hand om haar eigen kinderen ook bij Hero Nieuwe Gracht op te laten vangen, zegt Daniëlle. “Je weet dat het een goede plek is waar je kinderen terecht komen. Ik ken alle medewerkers, dat voelt ook fijn. Daarnaast is het heel praktisch om je kind af te kunnen geven en weer op te halen op dezelfde plek als waar je zelf werkt.” Haar oudste dochter Jady (14) heeft elf jaar op de groep bij Hero gezeten. Riley (8) zit nog op de naschoolse opvang. Ze vermaakt zich er over het algemeen prima. Riley: “Ik ken hier bijna iedereen. Vooraf heb ik niet altijd zin in de naschoolse opvang, maar als ik met mijn vriendinnen aan het spelen ben, is het altijd leuk.” Ook de kinderen van Trix zaten ooit bij Hero, voorheen Kinderopvang Haarlem locatie ‘Pippeloen’ in Schalkwijk.

46 jaar in dienst bij Hero
Trix is zesenveertig jaar in dienst geweest bij Hero, waarvan de laatste negen jaar op locatie Nieuwe Gracht. Ze is nu net met pensioen gegaan. “Lichamelijk merkte ik dat het werk zwaar werd. Ik kreeg veel last van mijn knieën bij het tillen en dragen van de kinderen. Ik had door kunnen werken tot mijn zevenenzestigste jaar, maar ik wil graag nog gezond genieten van mijn vrije tijd.” Trix werkte met veel plezier bij Hero. Ze vormde een hecht team met collega’s op de verschillende locaties en groepen. “Er zijn collega’s met wie ik nog steeds contact heb. Eens in de zoveel tijd lunchen of dineren we samen en praten we bij, echt heel leuk. Een van mijn vriendinnen is in december ook zesenveertig jaar in dienst bij Hero. We kennen elkaar door en door.”

Vertrouwensband met ouders
De pedagogische medewerkers vormen een soort van surrogaatfamilie voor de kinderen, menen de dames. Daniëlle: “Sommige kinderen komen vier tot vijf dagen per week bij ons. Een groot gedeelte van de opvoeding doen we samen met de ouders. We hebben een heel open relatie met ze. Als je zelf kinderen hebt, begrijp je beter hoe het is voor ouders om hun kind naar de opvang te brengen. Dat is niet altijd even makkelijk.” Trix: “Ouders vertrouwen jou het mooiste toe wat ze hebben. Het is belangrijk te weten wat ze van je verwachten, zodat je dat aan hun kinderen kunt geven. We hebben een intieme band met de ouders. Ze delen het bijvoorbeeld als er thuis iets speelt, wij nemen dat gedurende de dag mee. Er ontstaat een vertrouwensband, heel mooi. Met de kinderen voelt het bijna als familie. De momenten dat je binnenkomt en de kinderen komen naar je toe gerend, die ga ik absoluut missen.”

Afscheid nemen van kinderen voelt voor Trix als een natuurlijk proces. Om de zoveel jaar vertrekken de kinderen naar een volgende groep en komen er weer anderen voor in de plaats. “Je groeit met de kinderen mee. Op een bepaald moment zijn ze toe aan een volgende fase en klaar om weg te gaan, dat zien wij ook. Net zoals je eigen kinderen op een gegeven moment klaar zijn om op eigen benen te staan. We maken samen met de kinderen hun feestmuts en een afscheidsmapje. Sommigen komen later nog eens terug voor een knuffel en anderen zie je nooit meer.”

Meer regels dan vijftig jaar terug
Terugkijkend op de zesenveertig jaar dat Trix werkzaam was in de kinderopvang vindt ze dat er een hoop is veranderd. “In mijn beginjaren was het nog heel gewoon om in de zomer de kinderen buiten in hun blootje rond te laten rennen. Ze speelden gezellig samen in een badje en ik zat erbij in mijn bikini. Dat is nu ondenkbaar. We moeten op veel meer zaken letten. Er worden tegenwoordig andere eisen gesteld aan de medewerkers, kinderen en ouders.” Daniëlle: “Ouders moeten erop kunnen vertrouwen dat hun kinderen veilig zijn op de opvang en hun privacy gegarandeerd is. Daardoor zijn regels aangescherpt en vrijheden beperkt.” Trix: “Dat is voor de bescherming van het kind en in zekere zin ook voor die van ons. Er werken veel meer ouders ten opzichte van vijftig jaar geleden, er waren niet eerder zoveel kinderdagverblijven. De overheid en GGD stellen daarom bepaalde hoge kwaliteitseisen aan de kinderopvang, dat lijkt me logisch.” De afgelopen jaren is de kinderopvang geprofessionaliseerd. Het is van een praktische oplossing voor werkende ouders een fijne plek geworden waar ze kunnen groeien op verschillende ontwikkelgebieden op basis van een goed doordacht pedagogisch beleid. Kinderen komen er niet alleen om te spelen en nieuwe vrienden te maken, maar worden bijvoorbeeld ook uitgedaagd om te ontdekken wat ze leuk vinden en waar ze goed in zijn. Er is aandacht voor hun sociale, motorische en taalontwikkeling en ze gaan tijdens uitjes naar bijzondere plekken waar veel kinderen met hun eigen familie misschien niet zo snel komen. Daniëlle: “Protocollen worden elk jaar aangepast, maar de reden waarom kinderen naar de opvang komen is in de basis nog steeds dezelfde: Ouders willen werken en wij vangen hun kinderen met liefde op. Als een tweede familie”! 

Tekst: Meta van der Meijden
Fotografie: Jonne van der Fange