Adverteren in HRLM?

Toevallig?, HRLMtje 16

Toeval bestaat niet! Daar dacht ik gelijk aan toen Adrian het thema van dit HRLMtje onthulde: ‘Allemaal familie’. Een week eerder had ik namelijk ‘heel toevallig’ familiefoto’s laten schieten, van mijn vrouw Astrid, zonen Gavin, Jesse en Jason, schoondochter Lara, kleindochter Maria en ikzelf als trotse pater familias.
Nou, niet toevallig dus, want bepaalde zaken in het leven zijn voorbestemd, daar ben ik heilig van overtuigd. Hoe ik tot deze overtuiging ben gekomen kan ik het beste illustreren met een voorval dat tientallen jaren geleden mijn leven volledig veranderde. Zomer 1994: ik was vrijgezel en werkte als eindredacteur bij jongerenblad Hitkrant. In die hoedanigheid kon ik redelijk makkelijk aan kaartjes voor concerten komen. Daar maakte ik veelvuldig en dankbaar gebruik van. Zo ook deze keer: Phil Collins zou in de Jaarbeurs in Utrecht komen spelen en ik had bedacht dat ik daar samen met twee vrienden naartoe zou gaan. Dus drie tickets geregeld. Al snel haakte de eerste vriend af – hij was purser en moest op die dag vliegen. Ik dacht: dat kaartje raak ik op de dag zelf wel kwijt. Een week voor het concert belde de andere vriend: hij ging het door drukke werkzaamheden helaas niet redden. Opeens moest ik twee kaartjes slijten. Ik liet me er niet door uit het veld slaan en na een dag hard werken op de redactie ging ik op weg naar Utrecht. Op de heetste zomerdag van het jaar stond ik in een enorme rij zwetende concertgangers voor de Jaarbeurs te wachten tot de deuren opengingen. Tot mijn verbazing raakte ik mijn overtollige kaartjes in een mum van tijd kwijt; heel even heb ik nog gedacht mijn eigen ticket ook door te verkopen en lekker naar huis te gaan – ik was best moe en het was verstikkend heet – , maar nee: Phil Collins was een oude held van me, dus ik besloot toch naar binnen te gaan. In de volledig uitverkochte zaal was het minstens zo heet als buiten. Zwetend als een otter stond ik me tussen mensenmassa te ergeren aan het vreselijk slechte geluid; de Jaarbeurs is een akoestische ramp (veel te hoog, veel teveel beton en metaal), toen er plotseling naast me een leuke dame heel erg aanwezig stond te zijn. We raakten in gesprek, in zo verre dat mogelijk was in die Utrechtse galmbak. De leukerd heette Astrid; zij was met een aantal collega’s naar het concert gekomen. Het gesprek werd steeds vrolijker, voor Phil Collins had ik allang geen aandacht meer. Een uur vloog voorbij en opeens flitsten de zaallichten aan, het was pauze. Ik opperde om wat drankjes te gaan halen voor Astrid en haar gezelschap. Goed plan, vond zij. Achteraf helemáál geen goed plan, want na een helse tocht richting bar, moest ik met zo’n gammel kartonnen houdertje met zeven biertjes en een cola voor m’n borst de weg proberen terug te vinden. Hijgend ploegde ik door de menigte naar de plek waar ik toch echt dacht dat ze stonden, maar ik zag en herkende niemand. Ik was verdwaald! Ondertussen was ik al twee bier en een cola kwijtgeraakt aan smekende concertgangers die aan de dorst en de hitte dreigden te bezwijken. Ik had de hoop opgegeven het gezelschap ooit terug te vinden en besloot er dan maar met mezelf en de overgebleven lauw geworden biertjes nog een gezellige avond van te maken. Opeens zag ik links vanuit de mensenmassa een vrouwspersoon oprijzen. Het was Astrid, ze had iemand zover gekregen haar op de schouders te nemen. Ze zwaaide, ik zwaaide terug en toen werd het donker: de pauze was voorbij, het zaallicht ging uit! Maar we hadden elkaar weer gevonden!
Uiteindelijk hebben we samen een biertje gedeeld en ­ – lang verhaal kort – wij delen nu al 30 jaar een gelukkig leven met elkaar. Had ik besloten mijn kaartje aan de deur te verkopen, of had ik op dat cruciale moment net even de andere kant op gekeken, dan had ik de liefde van mijn leven waarschijnlijk nooit meer gezien en had bovenstaande familiefoto er héél anders uitgezien. Toevallig? Echt niet!
Toevallig?, HRLMtje 16

NIEUWSBRIEF

Schrijf je in op onze nieuwsbrief en we houden je op de hoogte van interessante nieuwtjes uit het Haarlemse.