Nieuwe papa's, HRLMtje 11

Het was een raar idee, afscheid nemen van een huis waar je met veel plezier jarenlang hebt gewoond. Een huis waar Marcel en ik gingen samenwonen en waar we onze kinderwens bespraken. Het huis dat helemaal was ingericht op onze blinde kat Trixy, waar Tijn zijn eerste stapjes zette en waar we vele gezellige momenten met familie en vrienden beleefden. Waar de theaterprojecten van Marcel vorm kregen en waar ik tot twee keer toe een studie afrondde om een nieuwe carrière te beginnen. Kortom, een plek gevuld met herinneringen. En hoewel je de plek achterlaat, verhuizen de herinneringen mee naar een nieuwe woning. Tenminste… als je die nog kan vinden op de huidige Haarlemse huizenmarkt.
In dat opzicht was het een spannende tijd de afgelopen maanden. Een steeds krappere woningmarkt, stijgende vraagprijzen en daar bovenop forse overbiedingen, leken het bijna onmogelijk te maken nog iets te vinden voordat we ons oude vertrouwde plekje moesten verlaten. Iedere dag Funda afspeuren, zo snel mogelijk reageren op huizen die we via de makelaar doorgestuurd kregen en dagenlang in spanning zitten als je een bod uitgebracht had. Maar de biedingen liepen steeds op niets uit en daarmee liep de spanning steeds hoger op. Het was heel verleidelijk om dan maar met minder genoegen te nemen. Toch zijn we blijven vasthouden aan wat we echt graag wilden in een huis, erop vertrouwend dat het uiteindelijk goed zou komen.
We hadden bijna, als tijdelijke oplossing, al getekend voor een huurwoning waar we met kat en kind terecht konden, toen we een mooie, ruime jaren ’30 woning binnenstapten op de grens van de Bomenbuurt en de Indische buurt in Haarlem-Noord. Een huis waar je je meteen thuis voelt, in een kinderrijke en groene omgeving, met voor- en achtertuin en op fietstafstand van Tijn en de mama’s. Een plek waar onze zoon fijn kan opgroeien en waar Trixy haar oude dag kan slijten. Ik dacht: dit is ’t, van alle huizen die we hebben bezichtigd is dit ons droomhuis. Een huis dat voldoet aan alle woonwensen van de papa’s, Tijn en Trix. En blijkbaar moest het zo zijn, want:
dit huis werd het! Eind maart kregen we de sleutel en nog dezelfde middag stond Tijn samen met de mama’s voor de deur te trappelen om ‘het nieuwe huis van de papa’s’ te bewonderen. Toen Tijn het hele huis had bekeken en enthousiast door de nog lege woonkamer rende,
riep hij uit: “Kijk, het huis van de nieuwe papa’s!”
Voor Tijn en Trix is alles in de nieuwe woning een grote ontdekkingstocht. Voor Trix, omdat ze blind is en weer helemaal een plattegrond in haar hoofd moet aanleggen van een ander ‘leefgebied’ en voor Tijn, omdat hij juist alles zo intensief waarneemt en er zoveel te zien valt in het nieuwe huis. Inmiddels voelt ons prinsje zich helemaal de koning te rijk. Hij begeleidt Trixje door haar nieuwe leefomgeving: “Kom maar, Trixy, kom maar eten, kom maar naar buiten, Trixy,” of corrigeert haar als ze aan de nieuwe bank krabbelt of ergens op wil springen wat niet lukt: “Nee Trixy, niet doen Trixy, stoute Trixy!” Ook wij worden tegenwoordig gecorrigeerd. “Papa,
ga gewoon eten”, kreeg Marcel te horen toen hij van de week op Tijns eten blies omdat het nog te warm was. En tijdens datzelfde avondeten gaf hij, kijkend naar het kale hoofd van Marcel, de volgende tip: “Papa, je moet nieuwe haartjes kopen bij de kapper.” Ook ik krijg instructies wat ik zou moeten doen (en vooral niet mag doen) of het nu gaat om de trap beklimmen of tandenpoetsen: “Nee papa, niet helpen, ik wil zelf doen”.
‘Nee’ en ‘ik wil’, het zijn de meest voorkomende beginwoorden van een zin momenteel. We waren al gewaarschuwd door diverse vrienden met kleine kinderen: “Wacht maar tot-ie twee is, dan valt het niet meer mee. Met twee zeggen ze alleen nog maar nee.” Twee is nee. Of op z’n Engels: the Terrible Twos. Mmm, dat klinkt qua interactie met je kind niet echt als een periode om naar uit te kijken. Met de moeders spraken we daarom af niet zelf steeds ‘nee’ te zeggen tegen Tijn als we over bepaald gedrag wat ‘minder enthousiast’ waren. Een kind dat van ouders de hele dag ‘nee’ te horen krijgt zal het woord ook zelf veelvuldig gaan inzetten, was het idee daarachter. Dus om dat te voorkomen zouden we hem af en toe proberen af te leiden op de nee-momenten. Makkelijker gezegd dan gedaan, want als je dreumes door je hele (nieuwe) huis heen gaat en overal even aan wil zitten, moet je toch creatief zijn om niet steeds het ‘n-woord’ te gebruiken.
Maar een mogelijke oplossing hadden we misschien al in huis. Een aantal maanden geleden had Marcel namelijk het idee om, nu theatermaken buitenshuis niet meer kan, theater dan maar in huis te halen. Speciaal voor Tijn, in de vorm van twee handpoppen (leuk, voor iedere papa één). Ik was daar eerst niet zo heel erg enthousiast over. Handpoppen... Maar goed, in het onderwijs worden ze ook wel eens ingezet, met name bij de kleuters om ‘uit te dagen tot interactie en spelenderwijs ontwikkeling te stimuleren’. En dus werden er twee monsterachtige exemplaren besteld, die zo uit Sesamstraat leken te zijn ontsnapt.
De eerste inzet van de handpoppen was bij het avondeten. Avondmaaltijden kunnen namelijk uitdraaien op een behoorlijke strijd en bijbehorend drama (over theater in huis gesproken!), waarbij er meer eten op de grond dan in de mond belandt. Ook dan is niet ‘nee’ zeggen best lastig. De poppen noemden we (hoe toepasselijk): Smikkeltje en Smakkeltje. Dat klonk wel (kind)vriendelijk voor twee figuren die Tijn zouden moeten stimuleren beter te gaan eten.
Maar helaas, vanaf de eerste kennismaking werden de namen
Smikkeltje en Smakkeltje verbasterd tot Fukkeltje en Fakkeltje.
Echt geholpen met beter eten hebben Fukkeltje en Fakkeltje ook niet. Sterker nog, in plaats van in zijn eigen mond wordt er nu van alles bij hen naar binnen geduwd als Tijn het niet hoeft: “Hier lekker eten Fukkeltje.” “Nnnne… goed zo, Tijn, stop maar wat in de mond van Fukkeltje en neem zelf ook nog een hap… grrrr…” Het blijft niet bij eten alleen waartoe Fukkel en Fakkel opdracht krijgen, Tijn is inmiddels dolenthousiast over zijn nieuwe vrienden. Vanaf het moment dat Tijn bij ons binnenkomt op de papadagen, begint hij zijn Fukkeltje en Fakkeltje te roepen en te zoeken. We verstoppen de poppen meestal, want eenmaal gevonden, worden de beesten op onze hand gezet en is er geen ontkomen meer aan om meegenomen te worden in de fantasiewereld van Tijn. “Snel wegwezen, Fukkeltje! Fakkeltje komt eraan en gaat ons pakken! ”
Waar Smikkeltje en Smakkeltje werden ingezet om Tijn spelenderwijs aan te sturen, worden de papa’s nu aangestuurd om te spelen. De rollen zijn behoorlijk omgedraaid, Tijn heeft volledig de regie overgenomen. Sterker nog, hij is de regisseur. De papa’s worden in allerlei kluchtige situaties gezet en aangespoord tot achtervolgingsscènes door de
woon- en slaapkamer. ‘Als we niet naar het theater kunnen, dan halen we het theater in huis’, nou, dat hebben we geweten…
Toch is het mooi hoe deze beestjes zijn fantasie prikkelen en zijn spel stimuleren. Hij kan genieten van de interactie met deze pluche vrienden of eigenlijk de (oude) papa’s in een nieuwe rol. Het toneelspel werkt nog door als Tijn zelf aan het spelen is met auto’s of andere knuffels. Overal komen stemmetjes bij en worden hele scènes (na)gespeeld. De handpoppen zorgen voor behoorlijk wat afleiding, maar we zijn inmiddels wel tot de conclusie gekomen dat Tijn het af en toe ook nodig heeft om duidelijk ‘nee’ te horen in het verkennen van zijn grenzen. Hij zou misschien wel alles zelf willen kunnen en doen, maar juist in een verlangen naar meer autonomie, heb je de hulp van een ander hard nodig. Soms is dat een monstertje dat je afleidt, je fantasie prikkelt en je spel stimuleert en soms is dat een ouder die heel duidelijk aangeeft waar de grens ligt. Een ouder die je leert ‘nee’ te horen en ‘nee’ te zeggen en op te komen voor wat je wil. En daar is niks mis mee, wensen wat je wilt en je niet laten afleiden van je doel; het brengt je verder in het leven. Of het nu gaat om een partner, een kinderwens, een nieuwe baan of… je droomhuis!