Zwarte sneeuw, HRLMtje 11
‘In ruim een week tijd zijn meer dan 500 aangiftes van bewoners verzameld tegen staalbedrijf Tata Steel uit IJmuiden. Advocaat Benedicte Ficq verwacht dat het aantal verder oploopt door foto’s van zwarte sneeuw, die bezorgde omwonenden van de hoogovens rondom Tata Steel maakten. Zij klagen al jaren over de vervuiling en stank door de staalfabriek. Advocaat Ficq wil een strafrechtelijk onderzoek starten, omdat Tata Steel “de gezondheid van mens en dier moedwillig schaadt”. In de omgeving komt vaker longkanker voor dan gemiddeld in Nederland. Dat wordt in verband gebracht met de uitstoot van gevaarlijke stoffen door Tata Steel.’
Waarom begin ik dit keer mijn doorgaans toch zeer vrolijke en positieve column met bovenstaand verontrustend persbericht? Welnu, ten eerste omdat deze editie van HRLMtje als thema ‘het milieu’ heeft, een belangrijk thema dat niet genoeg onder de aandacht kan worden gebracht, maar dat door alle corona-malaise van afgelopen tijd enigszins ondergesneeuwd is geraakt. En ten tweede omdat ik sinds enkele maanden
een nóg blijere en gelukkigere opa ben dan ik al was.
Wat wil namelijk het geval: tot voor kort woonde mijn zoon Gavin samen met zijn prille gezinnetje in het rustieke badplaatsje Wijk aan Zee, op steenworpafstand van het strand. Een ideaal plekje, zou je denken. Maar Wijk aan Zee ligt ook pal naast IJmuiden en dus letterlijk onder de rook van de Tata Steel-fabriek. En die rook ís een partij smerig, kan ik je vertellen! Vaak moest ik, als ik na mijn opa-maandag de kleine Maria terugreed naar huis, zowat kokhalzen van de penetrante stank afkomstig uit de eeuwig rokende, achter de Wijkse duinen opdoemende Tata Steel-schoorstenen. “Moet je zien, ik kan hier wel twee keer per dag staan lappen”, klaagde Gavin geregeld, wijzend op de ‘zwarte sneeuw’-aanslag op zijn ramen. “Soms is de stank zo erg, dat we niet eens met Maria naar buiten durven!” Nee, inderdaad geen ideale omgeving voor een jong gezin… Of voor welk gezin dan ook. Alle lof dus voor advocaat Ficq en haar gerechtelijk onderzoek.
Maar goed, je zult begrijpen hoe blij ik was toen ik een paar maanden geleden hoorde dat Gavin na heel lang zoeken een passende woning had gevonden in Uithoorn, een veel gezondere levensomgeving waar je gewoon kunt wandelen met je dochter zonder dat er zwarte sneeuw over je wordt uitgestort. Ik kon wel juichen!
Elke keer als deze gelukkige opa nu zijn kleindochter naar huis brengt, snuift hij de frisse Uithoornse lucht op en hoopt hij vurig dat hij die smerige Tata-schoorstenen zijn leven
lang nooit meer hoeft te zien opdoemen…
