Corona opa, HRLMtje 10

Het is maandag, een mooie herfstmiddag in oktober. Maandag is mijn vaste opa-dag; van 9.00 tot 18.00 uur hebben Astrid en ik onze kleindochter Maria helemaal voor ons alleen. Wat een feestje!
Ik loop met de stralende Maria in haar wandelwagen in het Haarlemmermeerse bos en overpeins het huidige jaar… het verschrikkelijke jaar. Toen de kleine meid – nu zo’n elf maanden geleden – ter wereld kwam, had geen mens kunnen vermoeden in welke bizarre wereld we terecht zouden komen. Het is al bijna niet meer voor te stellen hoe het leven was vóór de pandemie en de economische en emotionele crisis waarin we momenteel verkeren.
Een geluk bij een ongeluk: Maria heeft in haar eerste levensjaar helemaal niets meegekregen van wat zich allemaal heeft afgespeeld in de wereld. Zij zal zich er in ieder geval weinig van kunnen herinneren. En dat terwijl zij toch direct met het virus in aanraking kwam. Vanaf maart moest zij maandenlang binnen blijven toen haar vader, mijn zoon Gavin, corona bleek te hebben. Dat betekende niet alleen een verplichte quarantaine voor Gavin en zijn gezin, maar ook dat wij als trotse opa en oma niet even langs konden wippen om de kleine meid in onze armen te sluiten.
Alleen als we boodschappen hadden gedaan voor onze aan huis gekluisterde kinderen, konden we, bij het op de stoep zetten van alle levensmiddelen, op veilige afstand even naar de kleine Maria zwaaien. Noem het maar het lot van een opa en oma in coronatijd.
Maar ach, ik mag natuurlijk helemaal niet klagen, want velen zijn nog veel harder getroffen door het virus en het einde is nog niet in zicht. Ik mag me juist gelukkig prijzen dat er verder niemand ziek is geworden in onze families en in onze directe omgeving. Gavin kwam er gelukkig redelijk snel bovenop en nu mogen we dus alweer een halfjaar elke week een volle dag van de lieve Maria genieten. En dat willen we graag zo lang mogelijk volhouden, het liefst tot ze een jaar of achttien is…
‘Helden’, dat is het thema van deze editie van HRLMtje. Vind ik mezelf een held?
Nah, bij lange na niet. De echte helden van dit moment zijn de mensen in de zorg,
de doktoren, de medewerkers op de IC’s. Dat zijn de levensredders, de mensen
van de echte heldendaden. Maar op mijn kleine manier wil ik toch belangrijk zijn
voor mijn kleindochter. Door er voor haar te zijn, leuke dingen met haar te doen,
een fijne band met haar op te bouwen. Dat zij later toch zal kunnen zeggen:
“Opa, dat is mijn held!”