Bingie pamma toe-ta, HRLMtje 10

Terwijl premier Rutte in maart het land toespreekt en het noodgedwongen stillegt in een intelligente lockdown, schrijft Tijn tijdens deze historische persconferentie zijn eigen geschiedenis: de eerste stapjes. Hoewel hij al geruime tijd aan de hand liep, leken zijn nieuwe tweedehands, mintgroene Vans een soort magisch schoeisel waardoor meneer ‘opeens’ zelf kon lopen. Van de televisie naar de bank, naar de hand van papa en weer naar de minister-president die spreekt over anderhalve meter afstand en beperking van sociale contacten. Onbevangen, geen zorgen om een virus, stond Tijn daar sterk in zijn schoenen. Soms nog wat wankel, maar ook met een grote, trotse glimlach op zijn gezicht: het is gelukt, ik kan lopen!
Als er iets positiefs te zeggen valt over de gehele corona-lockdown dit voorjaar, dan is het dat Tijn veel bij ons was. In deze periode was hij onze eigen vitamine T: een enorme boost voor je humeur (en misschien daarmee ook de weerstand). Bijna de helft van de tijd was de kleine man bij zijn papa’s. Soms voor hem wel wat verwarrend. Dan werd hij ’s nachts wakker en riep eerst om mama... dan, zich realiserend dat hij ergens anders was, nee papa... en als we dan niet snel genoeg kwamen werd ‘pamma’ aangeroepen. Een soort combinatie tussen een papa en een mama. Zit je altijd goed. En in onze situatie misschien wel handig. Geen papa één of mama twee, maar alle vier gewoon pamma. Hoewel twee van deze pamma’s aan tafel laatst wel een klein geluksmomentje hadden toen Tijn, voldaan van een lekkere maaltijd, om zich heen keek.
Eerst naar mij, daarna naar Marcel en toen met brede grijns concludeerde: “Twee papa’s!”
En deze twee papa’s hebben inmiddels hun conclusie getrokken. Het vele samenzijn met Tijn heeft ons doen besluiten dat we dichter bij hem in de buurt willen wonen. We gaan verhuizen. Ondanks dat we een heerlijk huis nabij het centrum hebben, is de wens om dichter bij Tijn te zijn groter. Even snel langs voor een knuffel, met de fiets hem ophalen uit de crèche, samen een blokje om lopen; alles wordt dan makkelijker. De zoektocht naar een huis richting Santpoort is gestart. Wordt vervolgd...
Inmiddels wordt er trouwens zelden nog echt gelopen, het is vooral rennen als Tijn in de
benen komt. En niet alleen bij het ‘lopen’ zit de vaart er behoorlijk in, ook de taalontwikkeling bevindt zich in een ware stroomversnelling. Dat is mooi om mee te maken. De uitbreiding
van de woordenschat zorgt voor een sterkere band met je kind. Enerzijds snapt Tijn meer
van wat wij tegen hem zeggen, anderzijds kan hij antwoord geven en aangeven wat hij
bedoelt met wat voorheen gebrabbel leek. Handig, als je zo’n sterke eigen wil hebt.
Door dingen te kunnen herkennen en benoemen, zorgt taal voor verbinding. Het geeft orde
en structuur aan gedachtes en handelingen (oorzaak en gevolg, associaties) en verandert daarmee de belevingswereld van een kind.
Uiteraard worden er nog geen volzinnen door Tijn geproduceerd en vindt de communicatie vooral plaats in een soort gebiedende wijs: “Bingie kijken, koekies eten.” Even uitleggen... Bing is de naam van een nogal zeurderig konijn dat de hoofdrol heeft in een gelijknamige animatieserie. Tijn vindt Bing (of Bingie zoals hij hem noemt) geweldig, vooral omdat Bing eigenlijk van alles doet wat niet kan en dan steeds gecorrigeerd moet worden door een soort onvermoeibare lappenpop (genaamd Flop), die overal een positieve draai aan geeft door te zeggen dat het een ‘Bing-ding’ is.
Bing is niet echt ons ding, maar wel die van Tijn, dus: “Bingie kijken, koekies eten,” it is.
En om de daad bij het woord te voegen,
pakt Tijn dan zijn stoeltje op en zet dit voor
de tv. Van ons wordt dan verwacht dat we
op het grote zwarte scherm een vervelend konijn tevoorschijn toveren waar Tijn om kan lachen. De voorpret begint meestal al bij het zien van het Youtube-logo op de smart-tv,
dan weet hij dat we op de goede weg zijn...
Ook worden we regelmatig de keuken ingestuurd, niet alleen voor die koekies tijdens het tv kijken, maar ook als het tijd is voor meneer om te eten: “Papa eten maken,”
of: “Koffie drinken, torte eten.” Wees gerust, Tijn kijkt niet de hele dag tv en we geven de jongen ook geen koffie. Maar hij is gek op het melkschuim van de cappuccino, waarvan hij uiteraard denkt dat we die speciaal voor hem op de koffie doen. En eigenlijk is dat ook gewoon zo. ‘Torte’ is trouwens taart, maar dan op zijn Duits. Geen idee waar deze Duitse tongval vandaan komt, maar we horen hem terug bij andere woorden zoals ‘pferd’ (paard) en ‘hund’ (hond). Katten heten inmiddels niet meer allemaal ‘Trixy’ naar onze eigen blinde kat, waar Tijn helemaal weg van is (de liefde is helaas niet wederzijds), maar ‘poes’ of ‘miauw-miauw’. In deze zelfde categorie is een muis een ‘piep-piep’.
Heel schattig is dat Tijn ook begint met zingen. Eerder hoorden we hem weleens in zijn bed ‘Hoofd-schouders-knie-en-teen’ neuriën, maar afgelopen week werden we ’s morgens wakker gezongen met: “Hihihi, hahaha,
ik ‘brabbelbrabbelbrabbel’ en ‘brabbel’ ernaar”. Deze liedtekst werd een aantal maal herhaald en steeds dommelde ik een beetje weg,
totdat er uit de kamer geroepen werd:
“Poepie daan!” Toen wist ik dat ik eruit moest...
Leuk zijn de woorden die niet helemaal willen lukken. Een gieter wordt steevast een ‘tieter’ genoemd en van vogel wordt iets gemaakt dat klinkt als ‘vochochel’. Daarentegen vloeien papegaai en babyfoon er dan weer zo uit, net zoals tractor, takelwagen, motor en het lievelingswoord van Tijn: auto. Daar heeft hij van jongs af aan al een enorme fixatie op.
Ik denk zelfs dat het een van de eerste woorden was die hij, naast mama en papa,
kon zeggen. Wij hebben nog geprobeerd om juist niet te gaan voor het stereotype speelgoed voor jongens, dus er was ook keuze uit allerlei knuffels, puzzeltjes en muziekinstrumentjes, maar Tijn koos duidelijk voor de auto. Liefst in combinatie met bouwmateriaal zoals Duplo. De obsessie beperkt zich niet alleen tot speelgoed, als we buiten langs een wat grotere auto komen (of een bouwplaats), hoor je: “Wauw... wow... wauw!” Rijdt er iets met een sirene voorbij, dan gaat eerst zijn vingertje omhoog van ‘luister!’ en vervolgens vertelt hij ons dat het om een ‘toe-ta’-auto gaat.
Auto’s zorgen voor eindeloos speelplezier.
Tijn kan liggend op de grond en turend naar zijn hand die een speelgoedautootje aanstuurt, wegdromen in een wereld waarbij de sirenes van ambulances, het felle rood van een brandweerauto of de zwaailichten van een politiewagen niet staan voor alarmeringen, maar voor mooie geluiden en aantrekkelijke kleuren. Een wereld waarin pamma’s koffie maken om jou melkschuim te geven, waarin je gebrabbel met enthousiasme wordt ontvangen en je liever naar een stout konijn kijkt dan naar de minister-president. Een wereld waarin social distancing niet bestaat, je geen discussie hoeft te volgen over een mondkapjesplicht en iedereen graag met je wil knuffelen... De belevingswereld van een kind; soms zou je er als volwassene lekker in weg willen kruipen.