We krijgen een kind, HRLMtje 7

TIM

Ik denk dat ik een jaar of acht was toen ik van een partijtje naar huis gestuurd werd. Bij een of ander raadspelletje hadden twee giechelende meisjes een dokter en een patiënte uit willen beelden. Ik zag in plaats daarvan twee meisjes die verliefd op elkaar waren. Ik riep dan ook vol enthousiasme uit: “Ik weet het: lesbies! Jullie zijn twee lesbies!” En dat was fout, zelfs zó fout dat ik meteen naar huis kon gaan.
Met mijn moeder werd een hartig woordje gesproken, hoe ik bij dit soort rare gedachtes kwam. Absoluut niks voor kinderen om zich daarmee bezig te houden, aldus de ouders van de jarige.

Bij het schrijven van een column is het misschien makkelijk om een onderwerp te kiezen waar je flink over kan zeiken. Immers kritiek geven gaat de meeste mensen makkelijker af dan het uitdelen van complimenten. En zonder dat ik nou de wereld door een roze bril zie – hoewel mijn omgeving wel gedeeltelijk ‘roze’ is – zal ik proberen te schrijven over iets positiefs, iets hoopvols voor de toekomst... of zoiets.

Sinds een jaar sta ik voor de klas. Na mijn opleiding tot filmwetenschapper en psycholoog besloot ik op mijn 35ste ‘opeens’ dat ik het onderwijs in wilde, of eigenlijk dat ik gehoor ging geven aan wat ik van kinds af aan al wilde worden: meester.
Ik zou een volledige column, wat zeg ik waarschijnlijk een heel boek, vol kunnen schrijven over wat ik tot nu toe al heb meegemaakt aan onderwijsperikelen.
Doe ik niet. Ik heb gekozen voor dit beroep en word er blij van, ongeacht
‘de uitdagingen’ die het werk met zich meebrengt.

Iets anders dat ik van jongs af aan graag wilde was een groot gezin. Maar toen ik mij realiseerde dat ik meer op mannen viel dan op vrouwen, schoof ook dat idee (onbewust) een beetje naar de achtergrond. Helemaal toen ik tien jaar geleden trouwde met mijn achttien jaar oudere man, leken kinderen verder weg dan ooit. Daarnaast te druk met vrienden, theater, werk en studie bezig geweest om er
echt over na te denken. Totdat mijn beste vriendin een paar jaar terug háár kinderwens uitsprak.

Ik zeg niet snel beste vriendin, maar Ilona ken ik al mijn hele leven. We zijn beiden enig kind, woonden tegenover elkaar en brachten onze hele jeugd samen door.
Van feestdagen tot vakanties, we waren onafscheidelijk. Dat we later in het echt vadertje en moedertje zouden gaan worden, wisten we toen nog niet. Ja, mensen zeiden wel altijd: jullie gaan vast trouwen later.
Maar Ilona valt op vrouwen en ik ga voor mannen, dus van trouwen is het niet gekomen.

Daarentegen kwam het krijgen van kinderen een behoorlijke stap, of eigenlijke enorme sprong, dichterbij toen Ilona vertelde met haar vriendin (‘twee lesbies’) samen een kind te willen. Alsof het zo had moeten zijn.
Na diverse gesprekken over hoe de opvoeding van een kind in een vieroudergezin er dan uit moest komen te zien, namen we afgelopen voorjaar het besluit om daartoe een eerste poging te ondernemen (ik zal jullie de details besparen). De eerste keer bleek meteen
raak. Ilona is zwanger. We krijgen een kind,
we noemen hem voorlopig Tim (werktitel),
en, hoewel uitermate secuur gepland, toch nog redelijk plotseling omdat het in een keer lukte. Ook voor de omgeving was de zwangerschap nogal onverwacht. Waar ik gedacht had dat mensen, net zoals bij een verjaardag of het behalen van een diploma, onverdeeld enthousiast zouden reageren, waren de reacties nu op z’n zachts gezegd divers.
Van een pijnlijke stilte laten vallen na de heugelijke mededeling om vervolgens over te gaan tot de dagelijkse gang van zaken alsof ik zojuist het weerbericht had aangekondigd. Tot eerste reacties als: “Goh, apart dit” en “Wie heeft dit eigenlijk bedacht? Weten jullie wel waar je aan begint? Waarom doen jullie dit?” tot mensen die mij in tranen om de hals vlogen en zwaar geëmotioneerd vertelden hoe geweldig ze het vonden. Divers dus.

Wellicht dat ik daarom misschien ook een tikkeltje nerveus was om het grote nieuws op een vrijdagmiddag aan mijn groep 5 bekend te maken. Afgezien van het feit dat meester vader zal worden, voelde ik ook de neiging om tekst en uitleg geven over de gezinssamenstelling. En als je omgeving soms al met verbazing reageerde, wat kun je dan verwachten van acht- en negenjarigen?

Nou heel veel, kan ik inmiddels vol trots melden. Niks geen nare of rare reacties.
Nadat ik de kinderen het filmpje van de twaalf-weken-echo had getoond, ging er een golf van blijdschap door de klas. Meester als vader, dat leek de meesten wel een leuk idee. Toen ik vertelde dat het kindje twee papa’s en twee mama’s zou krijgen omdat ik een vriend heb en mijn vriendin een vrouw, bleef de klas in feeststemming. Sterker nog, er werden meteen schema’s opgesteld wanneer Tim waar zou moeten zijn en namen samengesteld uit onze vier voorletters. Een gezin met twee papa’s die van elkaar houden en twee mama’s die van elkaar houden. Een gezin van vier ouders die houden van hun kind. Vier ouders! Dat klonk sommigen als muziek in de oren! Wat een liefde en aandacht moet je
dan krijgen!

Aan de reacties van deze acht- en negenjarigen in mijn klas zou de politiek trouwens een voorbeeld kunnen nemen, het regenboogakkoord waarbij meeroudergezinnen bij wet geregeld zouden zijn, is nog steeds niet rond. Daarbij wordt
een deel van de volksvertegenwoordiging gevormd door partijen die consequent tegen iedere vorm van LGBT-emancipatie stemmen. Partijen gefinancierd met belastinggeld dat ook ik moet betalen. Partijen die het volk vertegenwoordigen, maar gelijke rechten voor sommigen tegenhouden, terwijl ze wel allemaal plaats hebben genomen in een parlement met een grondwet die uitgaat van vrijheid. Probeer dat maar eens aan een klas met jonge kinderen uit te leggen.

Zo. Toch nog ergens even kritiek op geuit. En dan nu als besluit terug naar het positieve. Ik voel mij ontzettend bevoorrecht dat ik samen met mijn beste vriendin, haar vrouw en mijn man in een tijd en land leef waarin wij als vieroudergezin een kind kunnen opvoeden. Hoewel er nog een weg te gaan is, is er ook al een behoorlijke slag geslagen als het gaat om gelijke rechten ongeacht geloof, afkomst of geaardheid. Onze Tim zal opgroeien in een wereld waar je best op een partijtje kan denken dat er twee meisjes op elkaar verliefd zijn. Het stelt mij gerust dat de kinderen van nu de volwassenen van morgen zullen zijn. Zij kijken met een open blik, zonder oordeel naar andere normen
en nieuwe gezinsvormen en zien wat
ik voel: rijkdom.