Van trapeze naar dansvloer, HRLM 93
De komende maanden mag ik van deze ruimte in onze stadsglossy gebruikmaken om mijn passie voor dans met je te delen en te vertellen over Dansgroep Haarlem.
Die passie voelde ik al als klein meisje. Ik was zes jaar toen circus Sarrasani in Haarlem neerstreek en ik met open mond naar het trapezenummer keek. De sierlijke bewegingen, de glitterpakjes, die perfect gestrekte benen en voeten, het zweven, het schijnbaar moeiteloze... pure magie! Na eerst geturnd te hebben, ging ik op mijn tiende naar jazzballet. Na een aantal jaren kwam daar klassiek ballet bij en uiteindelijk ging ik naar de balletacademie. Daar kwam ik in aanraking met moderne dans. Deze dansstijl werd uiteindelijk mijn grote liefde. Moderne dans biedt mij de mogelijkheid om expressie te geven aan het leven zelf, zoals wij dat als mensen met vallen en opstaan beleven. Ik voel bij het maken van dans een noodzaak om te doorgronden hoe de menselijke psyche werkt, waarom we doen wat we doen. Met dans hoop ik de wereld een klein beetje mooier te maken.
Dit proces is vergeleken met andere kunstvormen uniek, omdat het ‘materiaal’ waar ik mee werk mensen zijn en geen verf of brokken steen. Anders dan bij theater gebruiken die mensen geen taal om hun boodschap over te brengen, maar louter hun lichaam. En dat brengt me bij Dansgroep Haarlem en haar prachtige dansers. Zij zijn in staat om puur met hun lichaam en hun intentie een sfeer neer te zetten waar mensen zichzelf in kunnen herkennen.
Als voorbeeld neem ik onze choreografie Wild, die 28 en 29 september nogmaals opgevoerd wordt in het Rosenstock-Huessy Huis.
Wild gaat over het archetype van de wilde mens in onszelf. Misschien denk je aan wild als woest, maar het is meer nog de mens in zijn meest authentieke vorm, zoals we ook spreken van wilde planten: oorspronkelijk en puur.
Wild starten we met een uiterst cultureel bepaalde vorm: de bruid. En die vorm wordt langzaamaan losgelaten. De dansers komen steeds meer terecht bij hun wilde mens. Niet als plek om voor altijd te zijn, maar om regelmatig naar terug te keren. Als bron van energie en motivatie om het leven te leven dat het beste bij jou past. Om Wild te maken hebben de dansers gezocht naar hun eigen wilde natuur. Ze hebben geschreven en getekend. Ze hebben dansend geïmproviseerd op het thema, zichzelf als het ware opnieuw geboren laten worden om terug te gaan naar de oorsprong. Ze hebben bewegingsmateriaal gemaakt dat karakteristiek voelde voor hun eigen wilde mens.
Natuurlijk heb ik als choreograaf de grote lijnen qua concept, dansmateriaal en compositie neergezet, met ondersteuning van collega-choreograaf Patricia van Deutekom. Maar wat ik vooral wil zeggen: als je een verhaal wilt vertellen, als je je publiek wilt meenemen en raken, dan is het noodzakelijk dat je zelf het thema hebt doorleefd en je ermee verbonden voelt. Dat gaat verder dan een trapeze-act. Puur zijn. Echt zijn.
Dat wens ik iedereen toe.
