Nostalgisch en melancholisch, HRLM 93
In aanloop naar de opening van de tentoonstelling 40 jaar Patronaat met het Noord-Hollands Archief mocht ik samen met twee Peters alvast een kijkje nemen. Deze sneak preview met de journalist en de eerste directeur leverde de ene anekdote na de andere op. Heerlijk om naar te luisteren en fijn om nog meer te weten over de plek waar ik met zoveel plezier werk. Veel van de verhalen hadden de zweem van ‘vroeger was het beter’ en daar moest ik echt even over nadenken.
Dat is natuurlijk niet zo en toch waren sommige dingen misschien wel leuker en simpeler. De vrijheid en anarchie die van de foto’s afspat maakt een beetje nostalgisch en melancholisch. Gewoon lekker roken in de zaal, geen probleem als een 16-jarige een biertje drinkt. Niet per se van te voren weten wat er op het podium staat, want het wordt toch wel leuk; er zijn ronkende gitaren, je muziekvrienden, er is bier, drugs en rock & roll en als je geluk had ook nog seks. Het kon allemaal.
Oordoppen, werkschoenen, een rookverbod, een leeftijdsgrens van 18 jaar, maximum van 103db, geen alcohol of drugs tijdens het werk, dat was er allemaal nog niet. Aan de andere kant, terug zouden we toch echt niet moeten willen, we are not going back! De kleine popzaal werd volwassen, maar zoveel is er nu ook weer niet veranderd. Rock & roll is een state of mind en veel wat er toen gebeurde gebeurt nu natuurlijk nog steeds, alleen dan anders en niet allemaal meer binnen de muren van Patronaat.
Er is zoveel gebeurd in 40 jaar en de herinneringen zijn letterlijk van stoffige zolderkamers en vaak uit krakende bovenkamers gekomen. En dan is het ook nog eens niet makkelijk om juist het bijbehorende gevoel over te brengen. Hoe vang je de emoties en herinneringen van een legendarisch concert, het gevoel als je voor een uitzinnig publiek in een uitverkochte zaal staat, de eerste stage dive, een eerste zoen, de opkomende zon na een dansnacht.
De magie van live-muziek en de nacht is moeilijk uit te leggen, die wil je gewoon voelen. En voor iedereen voelt dat weer anders en tegelijkertijd is er een gezamenlijke ervaring en herinnering. Ervaringen in beeld, in woord en last but zeker nooit least verhalen in muziek. Muziek was en is de taal van Patronaat, muziek vertelt verhalen in noten en in woorden. Een eindeloze bron van teksten die vrijwel iedereen wel eens gebruikt om een quote mee te roepen. Muziek geeft een tijdsbeeld weer en soms bepaalt muziek zelfs het tijdsbeeld. Muziek kan je helemaal terugbrengen naar dat moment, die belevenis of dat nu het moment dat je je grote liefde ontmoette of het eindfeest van je middelbare school is. Muziek was erbij, altijd.
Ik zie de tentoonstelling als een ode aan de rol van muziek in onze levens en de vele manieren waarop Patronaat daar een bijdrage aan heeft kunnen leveren. Het is het Noord-Hollands Archief wonderwel gelukt om het gevoel van 40 jaar Patronaat en de rol die dat in vele levens gespeeld heeft over te brengen.
Dompel je vooral onder in dit gevoel en voeg je eigen anekdotes en herinneringen toe. En ik ben erg benieuwd of we dan over, pak ’m beet, 20 jaar ook tegen elkaar zeggen dat het nu toch beter was.
