Falco zag eens pruimen hangen, HRLM 93
Als ik rondkijk in mijn tuin, voel ik me een tevreden mens. Na maanden van eindeloze regen kwam zo vanaf juli toch de zon. Daardoor is in mijn tuin, die lange tijd meer leek op een moeras dan op een paradijs, de balans eindelijk teruggekeerd. De aarde is opgedroogd, planten zijn hersteld en ik pluk de vruchten van mijn harde werk. Bovendien beloven ‘bijen en aardbeien’ een smakelijke nazomer.
In de vorige HRLM schreef ik dat de zomer begon met de strijd tegen de naaktslakken. Overal waren ze: glinsterend in de ochtendschemering als kleine, glibberige soldaten die een aanval planden op alles wat jong en groen was. Bonen, courgettes en zelfs de trotse Pattison-pompoenen hadden zwaar te lijden onder hun vraatzuchtige mars. Het voelde als een oneerlijke strijd, één die je nooit echt kunt winnen. Maar de natuur bleek weer eens verrassend veerkrachtig. Langzaam maar zeker herstelden de planten zich. De bonenplanten, die aangevreten en zwak leken, explodeerden plots in een weelderige groene oase. De opbrengst tot nu toe: twintig kilo snijbonen, en die hoeveelheid loopt nog altijd op. Zelfs de courgettes die in juni op hun laatste benen leken te staan, dragen nu trots hun vruchten – al is het zes weken later dan normaal. Het voelt bijna alsof de natuur haar excuses wil aanbieden voor het trage en moeilijke begin van dit jaar. Een van de verrassingen van deze zomer was de pruimenboom van de buurvrouw. Elk jaar mag ik haar boom leegplukken en dit seizoen heeft een rijke, frisse zoete oogst opgeleverd die inmiddels is verwerkt tot een flink aantal potten jam. In mijn kleine kasje tieren de tomatenplanten ondertussen welig. Het is bijna magisch hoe ze, beschermd tegen de grillen van het weer, in hun eigen tempo perfect rijpen. Elke dag zie ik meer rode bolletjes verschijnen, klaar om geplukt te worden en die eerste zomerse smaak van tomaten vol zonneschijn terug te brengen in de keuken. En dat is niet het enige waar ik naar uitkijk. ..Want ook de bijen, waaronder het volk in mijn tuin, doen het eindelijk goed. Nu de aanhoudende regen achter de rug is, hebben ze hun taak weer met volle overgave opgepakt. Ik verwacht dit jaar rond de vijftig kilo honing, een zoete beloning voor hun harde werk en mijn geduld. Al moet ik daarbij aantekenen dat dit nog steeds de helft minder is dan twee jaar geleden. Wie weet pluk ik in september zelfs nog zoete, sappige aardbeien van het land. ..Aardbeien waren dit hele jaar een uitdaging, maar ik heb gehoord dat het planten van diepvriesstekken een laatste kans biedt op een late oogst. Het voelt als een experiment, een sprong in het diepe. Maar ook dat is de charme van tuinieren: het onverwachte vieren en blijven proberen, ook wanneer de kansen klein lijken. Het is een herinnering dat, hoewel de natuur grillig kan zijn, zij ons ook altijd blijft verrassen – als we maar geduld hebben. En dit jaar heeft de natuur me meer dan ooit geleerd dat dat geduld loont.
