Drijfzand van herinneringen, HRLM 91
Chaos is het woord dat we bedacht hebben voor een orde die we niet begrijpen
Henry Miller
Een opgeruimd karakter betekent in mijn geval duidelijk niet dat ik ook makkelijk kan opruimen. Er is op zijn zachtst gezegd geen Marie Kondõ aan mij verloren gegaan. Op het moment dat ik deze column schrijf zit ik midden in een verhuizing. Ik overzie de chaos en begrijp dat het de hoogste tijd is om nu te ontspullen. Al geef ik de voorkeur aan het woord ontzamelen. Ontspullen klinkt zo harteloos. Alsof je al die kostbare kleinoden die in de loop der jaren in je leven zijn aangeslibd gevoelloos afdankt.
Loslaten of afscheid nemen? Ik ben er geen ster in. Niet voor niets noemde mijn moeder mij vroeger Dreutel. Als ik 's avonds naar mijn slaapkamer werd gestuurd presteerde ik het om nog zeker drie of vier keer in de woonkamer te verschijnen om dag te zeggen. Een ritueel dat ik ook herhaalde toen mijn moeder de laatste drie maanden van haar leven in het ziekenhuis lag. Als ik haar bezocht had kon ik ook met moeite afscheid nemen en liep naar hartenlust te dreutelen, te drentelen en te draalen. Ik verscheen minstens vier of vijf keer vrolijk zwaaiend in de deuropening. Zo ook de laatste avond dat ik haar in levenden lijve zag. Zou dit beeld nog in haar hoofd zijn afgespeeld toen ze haar laatste adem uitblies? Schuilt er een ware Dolly Davids in mij? Zal ik net als variété-artieste Heintje Davids, bekend van o.a. het liedje We gaan naar Zandvoort bij de Zee, regelmatig mijn afscheid aankondigen om vervolgens heel snel weer een comeback te maken? Deze gedachten flitsen door mijn hoofd terwijl ik allerlei schatten door mijn handen laat gaan. Neem nou deze dia-viewer die mijn vader maakte van o.a. een leeg Brylcreem-doosje. Dit haarvet was, met Fresh-up, in mijn jeugd het ultieme cadeautje voor vaderdag. Mijn pa was ontzettend handig. Hij kon echt werkelijk alles wat zijn ogen zagen met zijn handen maken. Daarbij was het voor hem een grote uitdaging om materiaal te recyclen. Hij was in dat opzicht zijn tijd ver vooruit. De handigheid van mijn vader verklaart mijn fascinatie voor, wat ik maar oneerbiedig, huisvlijt noem. Zoals een sigarenkistje beplakt met lucifers. Gevonden tijdens één van mijn vele bezoekjes aan kringloopwinkels. Ik kon het niet laten staan. Ik moest het wel adopteren. Ik raak ontroerd door de stuntelige schoonheid ervan. Als een soort van strandjutter en morgenster heb ik zo in de loop der jaren heel wat dingen verzameld. In een volgend leven word ik graag de conservator van het ‘Volksmuseum voor Huisgemaakte Objecten’ of begin ik een Brocante Bellefleur.
Ik voel me soms ook wel een tikkeltje gegijzeld door al die spullen uit het verleden. Ben dan bang dat ik zal verdrinken in het drijfzand van mijn herinneringen. Wat dat betreft, ik herhaal het nog maar een keer, is er geen opruimcoach aan mij verloren gegaan. Maar zeg nou zelf, het zou toch ontzettend harteloos zijn om deze koekenpan weg te doen? Iedere keer als ik iets in die pan probeer te bakken koekt het direct aan. De pan heeft geen enkel praktisch nut meer, maar toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om deze weg te doen. Het nieuwe handvat dat mijn vader zo’n dertig jaar geleden aan dit pannetje bevestigde maakt me sentimenteel. Kijk eens hoe liefdevol hij een stukje zwerfhout een tweede leven heeft gegeven. De tranen schieten in mijn ogen. Ik ruik de geur van gebakken uien en tomaten. Mijn favoriete troostvoedsel. Het voert me terug naar de zaterdagen in mijn jeugd. Dat was de enige dag in de week dat mijn moeder niet kookte. We aten dan brood en pa bakte in deze koekenpan uien met tomaat, die hij als vulling gebruikte voor een omelet die hij bestrooide met kruiden uit zijn moestuin. Ik werp nog een blik op de pan en weet het nu zeker. Deze gaat ook mee naar mijn nieuwe huis. Zal ik deze tot de dood ons scheidt, kortom de rest van mijn leven, bewaren? Ik overzie nogmaals de chaos en besluit toch de koekenpan met pijn in mijn hart weg te gooien nadat ik eerst nog wel even het houten handvat ervanaf heb gesloopt. Wat voor derde leven zal ik het stukje zwerfhout geven...?
