TRTRTK, HRLM 89
De vis wordt duur betaald. Maar niet alleen de vis. Er zijn verschillende oorzaken voor ‘duur betalen’. Er kan bijvoorbeeld schaarste zijn, zoals in de beruchte Hongerwinter, waardoor een zak aardappelen ineens geen 6 maar 600 gulden kost.
Of vier trouwringen en je dochter. Aan de prachtige gevels van veel herenboerderijen kun je nu nog zien hoe die situatie een hoop agrariërs geen windeieren heeft gelegd, toen. Je kunt ook de Georganiseerde Misdaad iets gunnen, en dan bijvoorbeeld bepaalde plezierbezorgers verbieden. Dan mogen die producten niet vervaardigd worden door bonafide fabrikanten, waarbij ook nog eens de Keuringsdienst van Waren over hun schouders meekijkt zodat er niet stiekem water bij de wijn wordt gedaan, en met de aldus gecreëerde moeilijke beschikbaarheid wordt dan vanzelf ook de snuif of pretpil duur betaald.
In de Verenigde Staten plukken ze nog steeds de vruchten van wat de Drooglegging een eeuw geleden opleverde, en hoewel díe maatregel door de ‘goddeloze cryptocommunist’ Roosevelt werd teruggedraaid, werd een vergelijkbare politiek tot op de huidige dag voortgezet voor veel zogeheten drugs – tot grote vreugde van talloze kartels, die anders vrijwel geen reden van bestaan zouden hebben.
En het houdt de Mexicanen van de straat, natuurlijk.
Een derde manier om de prijs op te drijven wordt gevormd door de accijnzen. Niet te verwarren met de Vijfde Penning die tegenwoordig BTW heet (tegen de Tiende Penning – zeg een BTW van 10% – hebben we Tachtig Jaar gestreden destijds, maar dat terzijde), want accijnzen komen daar nog eens bovenóp. En vormen de mogelijkheid voor onze Overheid om van alle plezierproducten waarvan de productie en winsten níet aan de Onderwereld zijn toegewezen zélf vergelijkbare revenuen te genieten. Wat dan natuurlijk nog wél even moet gebeuren, is afdoende uitleggen waaróm iets zo duur gemaakt wordt. Daartoe is het Gezondheidsbreekijzer altijd een beproefd werktuig. Zo lijkt ineens de volkomen absurde en nog lang niet voorbije prijsverhoging voor tabak een dapper middel in de strijd tegen het roken. Dat dat voor drie miljoen inwoners van ons land in deze toch al zo inflatoire tijden een even hevige als onnodige extra aanslag op hun budget betekent, wordt adequaat opgelost door het aanstellen van een Minister van Armoede.
En voor de mensen die denken dat het ‘allemaal prima is zo’, omdat ze nu eindelijk in hun café rookvrij dat prachtige ambachtelijke Belgische abdijbiertje kunnen drinken, hangen we graag de tegel aan de wand met ‘Heden ik, morgen gij’… De eerste maatregelen tegen hún liefhebberij zijn immers al in gang gezet met, bijvoorbeeld, het verbod voor supermarkten om als actie af en toe bij aankoop van 1 krat 1 krat gratis te verstrekken. ‘Omdat mensen dan méér gaan drinken’ luidde de motivatie, en iedereen slikt het als knapperige bitterballen – alsof je, omdat de Robijn in de aanbieding is, méér zou gaan wássen. Ook hier dus weer die accijns- en BTW-graaierij, die weinig subtiel is – zoals het een koevoet betaamt – maar wel efficiënt, omdat er nu eenmaal, bij een zorgvuldig uitgekiende verdeling van de pijn, nooit teveel mensen tégen zijn. Martin Niemöller heeft daar ooit een leerzaam gedicht over geschreven.
Er is een oud Joods levenslesverhaaltje, over een man die bij de rabbi klaagt over zijn drukke leven, lawaaiige vrouw en vele kinderen, allemaal in zijn ook nog veel te kleine huis. De rabbi denkt even na, en zegt dan: ‘Neem een geit.’ Veertien dagen later komt de man weer langs en verzucht wanhopig dat het allemaal nóg erger is geworden in zijn kleine woning: druk leven, kabaalmakende gezinsleden en daaroverheen een mekkerende geit…Waarop de rabbi zegt: ‘Doe de geit weg.’
We begrijpen dat de wereld momenteel vol ellende is. En er vast wel belangrijker zaken zijn. Véle, zelfs. Maar is dat, vragen wij onze Overheden, niet juist een extra reden om verder géén treitertaksen meer in te voeren en de geit uit ons huis te halen?
