De zomer is voorbij, dus de regenpakken en de paraplu’s kunnen weer worden opgeborgen.
Terwijl ik dit schrijf slaat de regen, alweer, tegen de ramen en zit ik terug te denken aan een behoorlijk natte Canal Parade, de jaarlijkse botenoptocht ter ere van de Pride in Amsterdam.
Het was een prachtige dag. We voeren mee met een boot van de provincies Noord-Holland en Gelderland. Aardig was dat zelfs de Commissaris van de Koning in Gelderland meevoer. De Commissaris van Noord-Holland niet. Ondanks het miezerige weer stonden de kades ontroerend vol.
Onwillekeurig moet ik terugdenken aan de zonovergoten
Canal Parade van een aantal jaren geleden. Het moet rond 2010
zijn geweest. We voeren mee met de boot van de Wilsons. Aangekomen bij het opstappunt kregen we te horen dat was
gekozen voor het thema body paint.
Nou ben ik niet bepaald preuts en ik heb ook geen echte body issues, maar het idee om alleen bedekt in verf voor een paar honderdduizend mensen langs te varen, sprak me niet bepaald aan. Ook zag ik het niet zitten om na de parade de stad in te gaan als Teletubby of Smurf. Maar ja, hoe gaat dat? Iedereen was al enthousiast aan het verven. En je wilt ook niet als saaie sukkel tussen een groep enthousiast beschilderde feestvierders staan. Ik bezweek dus onder
de groepsdruk.
Wel vond ik voor mezelf een slim alternatief. Ik zou mezelf niet helemaal volkalken, maar ik koos ervoor alleen een aantal strategisch geplaatste rode stippen op mijn lichaam te zetten. Die zou ik er
na afloop van de optocht weer makkelijk af kunnen wassen.
Zo zou ik toch meedoen, maar dan op basis van mijn eigen, goed doordachte voorwaarden.
Het was dat jaar, net als dit jaar, een slechte juli geweest, dus ik was niet echt gebruind, maar juist die rode stippen op mijn relatief witte
lijf gaven een feestelijk effect, vond ik.
De boottocht door de Prinsengracht was een groot succes.
De kades stonden mudvol, de muziek van DJ Ids beukte er vrolijk op los, de drank vloeide rijkelijk en de zon scheen volop.
Na afloop spoelde ik moeiteloos de rode stippen af terwijl de anderen uitgebreid moesten badderen in het Oosterdok. Ik voelde mezelf behoorlijk slim.
Een paar dagen later vlogen we voor vakantie naar Spanje.
Tijdens de eerste stranddag bleek hoe ongelukkig mijn keuze voor
de rode stippen was geweest. Tijdens de boottocht was ik wit met rode stippen geweest, nu was ik rood met witte stippen. Héél rood. Héél wit.
Het duurde bijna een week voordat de kleurverschillen een beetje waren rechtgetrokken. Tot die tijd liep ik rond als de paddenstoel van kabouter Spillebeen. Ik leek een zeldzame huidziekte te hebben. Kinderen wezen me na en ouders trokken hun wenkbrauwen op. Leuk flaneren langs de branding zat er niet in.
Dit jaar heb ik dus maar gewoon een glitter-shirt en een regenponcho aangehouden. Niet zo spannend, maar in Spanje zag ik er een stuk minder angstaanjagend uit.
Beeld: Linda Llambias