Gekleed in negligé in alle kleuren van de regenboog en met mijn haar in de krullers staar ik naar het beeldscherm van mijn computer. Waarom hik ik toch zo tegen deze allereerste column voor HRLM aan? Het voelt alsof ik op de Grote Markt blind
audition moet doen voor The Voice of Haarlem. Zullen alle
stoelen, met daarop een bonte mix van ingezetenen van Haarlem, omdraaien als ik zing:
Mag je graag verdwalen
In fabels en verhalen?
Ben je dol op poëzie?
Je kunt je hart ophalen
De Haarlemse annalen
Staan bol van de fantasie
Of worden de poten onder mijn stoel weggezaagd? Ik kan het mij haast niet voorstellen, maar zouden er Anno Dolly 2023 nog lezers zijn die vinden dat HRLM met mij als columniste een Paard van Troje of zelfs een Amsterdamse spionne heeft binnengehaald? Toen ik door Bernt Schneiders in 2013 werd gevraagd om vanaf de Hoofdwacht het koningspaar toe te zingen werd dat niet door elke Haarlemmer met gejuich ontvangen. Er waren Haarlemse Muggen(zifters) die de burgemeester aan zijn jasje trokken en mopperden: “Waarom wordt een Mokums mokkeltje gevraagd een Haarlems Koningslied te schrijven en te vertolken?” Maar ach, toen ik uiteindelijk als La Bellefleur stond te zingen op het balkon, verdween alle kritiek gelijk als sneeuw voor de zon. Inmiddels is er heel wat water door het Spaarne gestroomd en eet ik gretiger dan ooit van twee walletjes.
Ik woon nog steeds zowel in Amsterdam als in Haarlem.
Ik kan geen keuze maken
Ik hou van allebei
Waarom is niet een van twee
De ware stad voor mij?
En daarvan geniet ik al bijna dertig jaar met dolle teugen. Het was in de zomer van 1993 dat ik door George Moormann werd ontvoerd in een jeep. Ik spartelde niet tegen. Integendeel. Ik liet mij gewillig schaken door deze Haarlemmer in hart en nieren. Ik had mij geen betere stadsgids kunnen voorstellen.
Hij toonde mij alle facetten van deze diamant, deze parel van een stad. Deze steen in goud gevat.
oen George in 2004 benoemd werd tot de allereerste stadsdichter van Haarlem gromde ik dat ik niet het vijfde wiel aan zijn wagen wilde zijn. Ik vertikte het om als een soort van prins Claus achter hem aan te hobbelen. Daarom benoemde ik mijzelf tot Haarlemse Stedenmaagd. Tot mijn grote verbazing weet ik nu al twintig jaar door de jaarlijkse keuring van het college van B&W te komen. Eerlijk gezegd ben ik tijdens die jaarlijkse stedenmaagdentest nog nooit gevraagd of ik nou een Amsterdamse of Haarlemse schone ben? En zou je mij die vraag stellen, dan zou ik antwoorden: ik ben een Hamsterdammer, een Half-om-half Haarlemmer, wat heet een HaarHemmer. Ik ga voor de AH Erlebnis! Ik kan het iedereen aanraden. Zou ik mij trouwens permanent vestigen in Haarlem, dan zou ik mijn naam moeten veranderen in Bolly Bellefleur.
Want oh la la, wat heeft de Spaarnestad een schat aan restaurants om je vingers bij af te likken.
Beeld: Piek