Eind augustus 2019 sloot Café Wilsons aan het Wilsonsplein voorgoed de deuren. 41 jaar lang was het een onmisbaar
onderdeel van gay Haarlem, totdat de Wilsons ineens best
misbaar bleek te zijn.
Voor wie er nog nooit is geweest: ‘de Wil’ bevond zich in een donker hoekje van het Wilsonsplein. De inrichting deed denken aan een atoomschuilkelder met feestverlichting. De muziek varieerde van Imca Marina tot harde techno en de clientèle was een moeilijk te beschrijven allegaartje. Aan de bar zaten altijd een paar oudjes die zich aan de bar vastklampten als zeeanemonen aan een koraalrif. Daarvoor stond meestal een clubje lawaaierige drinkers die vooral veel lol hadden met elkaar. En er hing ook altijd wel iemand aan de paaldanspaal die midden op de dansvloer stond.
De Wil was wat wij thuis een ‘sneuveltent’ noemen. Zo’n horecagelegenheid waar je nooit de avond begint, maar juist de avond (lees: nacht of ochtend) eindigt. De keren dat ik me niet kan herinneren hoe ik uit de Wil naar huis ben gekomen zijn talloos.
Soms zelfs met de jas van iemand anders aan. Of juist zonder jas.
En regelmatig zonder te betalen, zodat je de volgende dag terug moest om het goed te maken. En natuurlijk weer niet weten hoe
je thuisgekomen was.
En dan de feesten. Legendarisch waren de schuimparties. Ooit door toenmalige eigenaar Ray geïntroduceerd. Als er één kroeg niet geschikt was voor een schuimparty dan was het de Wil. Voor Ray en zijn team des te meer reden het juist wel te doen. De hele zaak werd volgepompt met anderhalve meter schuim. Het was goor, gek, geil en gestoord. Omdat Ray ook op de kosten moest letten, had hij het goedkoopste schuim gekocht. Het resultaat was dat we allemaal nog dagen vergingen van de jeuk. En we vervelden op plekken waar je niet wil vervellen.
Het eerste decennium van deze eeuw moesten we minimaal twee keer per week naar de Wil. Niet gaan was geen optie. Daarna stokte het. Zomaar. Dat had niet alleen te maken met het vertrek van Ray. Misschien waren we moe. Of overvoerd. De laatste eigenaren (vanaf Roland tot Rick en Rocco) hebben er alles aangedaan om de boel aan de gang te houden, maar de magie was verdwenen. Horecatenten hebben dat soms.
New York had Studio 54. Amsterdam had de iT. En wij hadden de Wil. Een plek waar (bijna) alles kon en waar iedereen welkom was. Soms moest je je een beetje invechten, maar als je was opgenomen in de familie wilde je nooit meer weg. Er wordt tegenwoordig veel gesproken over ‘safe spaces’; plekken waar strenge regels gelden
die ervoor moeten zorgen dat iedereen zichzelf kan zijn. De Wil
was een safe space voordat de term bestond. En zonder regels.
We waren juist allergisch voor regels. We kwamen naar de Wil om
te ontsnappen aan alle regels.
Als je zonder je enkels te breken het toegangstrapje afkwam,
was je veilig en thuis.
Voor mij was de Wil een onmisbaar onderdeel van mijn opvoeding tot trotse gay man. Het doet me pijn dat het ons maar niet lukt in Haarlem iets dergelijks te creëren voor jonge lhbti+-ers.