“Mevrouw werkt u hier?”; fluistert een jongen van een jaar of 13 naar me terwijl ik backstage in de keuken van de Schuur mijn bordje in de afwasmachine zet.
Hij fluistert om zijn klasgenoten uit 2 VMBO van het Spaarnecollege niet te storen in de rondleiding die ze op dat moment volgen. Ik fluister terug dat ik de directeur ben en ja, dus inderdaad in de Schuur werk. Als mijn collega die de rondleiding geeft klaar is met het laten zien van de slimme snufjes die ontwerper Joost Swarte in het gebouw heeft verwerkt, volg ik de klas naar de grote theaterzaal waar ze een techniek en decor workshop gaan doen. Het is een nieuwe activiteit in onze enorme waaier aan educatief aanbod voor scholen, in dit geval speciaal ontwikkeld voor de kader- en beroepsgerichte leerweg binnen het VMBO.
Binnen no-time zitten de leerlingen zelf aan de knoppen van de lichttafels en ervaren ze hoe je een sfeer kan neerzetten met bepaalde kleuren en hoe licht de kijkrichting en emoties van het publiek kan beïnvloeden. Op de speelvloer bouwen klasgenoten met eenvoudige kartonnen dozen en dagelijkse voorwerpen een decor; ze ervaren dat 3 dozen op elkaar voorop het toneel een andere betekenis geven aan het verhaal wat verteld wordt dan als die dozen los van elkaar achterop het toneel staan. De jongen die ik eerder in de keuken ontmoette tref ik bij de uitloop van de workshop weer. Hij vertelt dat hij dacht dat alleen de artiesten op het podium betaald kregen en wij die erachter werken allemaal vrijwilligers waren. Hij is helemaal vol van het nieuwe besef dat betaald werk als theatertechnicus, decorbouwer of theaterdirecteur tot zijn toekomstmogelijkheden behoren. Leuk werk bestaat dus echt!
Tegelijkertijd diezelfde middag geniet boven in de filmzaal een groep senioren van een IDFA programma; actuele documentaires die net als bij die leerlingen beneden je blik op de wereld verruimen. In een heel energiek en open nagesprek bewijzen deze bezoekers op leeftijd dat kunst kijken je geest in ieder geval jong houdt. En wat is het fijn dat ze na die Corona jaren elkaar weer kunnen ontmoeten in de Schuur; samen naar de film en dan erna bijpraten met een lekker glas wijn in ons café. Dat in zoiets relatief simpels zoveel geluk schuilt. Ik realiseer me dat je in de Schuur daadwerkelijk een leven lang kan leren én genieten, of je nou 8 jaar oud bent of 88. Wat een voorrecht dat ik daar elke dag weer getuige van mag zijn.
Fotografie: Linda Llambias.