Terugkijken; ik ben er niet zo van, maar ik vrees dat ik er dit jaar niet aan ontkom. 2023 is namelijk het jaar waarin ik zestig word. Zestig. Nee, ik kan het zelf ook niet geloven.
Het is een vreemde gewaarwording dat dit springerige jongetje die respectabele leeftijd gaat bereiken (tenzij er tussen nu en eind juni iets catastrofaals gebeurt, natuurlijk), want tot nu toe heb ik er eigenlijk nooit over nagedacht dat mij dat ook een keer zou kunnen overkomen. Als ik naar mijzelf kijk zie ik geen zestigjarige, maar nog steeds die onhandige puber die ik ooit was.
Van binnen ben ik nog steeds dat mannetje met gemillimeterd haar, een oorbel en een zwart leren jackie dat samen met zijn vriendjes doelloos rondhing in Winkelcentrum Schalkwijk. Mijn vriendjes glurend naar de meisjes, ik stiekem naar de jongens. De levensvragen waar we mee worstelden waren ‘Kreidler of Zundapp?’, ‘bier of blowen?’ en ‘De Rode Kater of de Gooth?’.
Nog verder terugkijkend zie ik een ondermaats blond jongetje steppen op de Bakenessergracht. Eerst de Begijnebrug afsuizen, dan samen met mijn broer konijnen kijken in het Hofje van Bakenes, paarden aaien in de stallen van de politie in de Zakstraat of spelen in de autosloperij van oom Piet aan het Krocht. En ’s avonds een patatje halen bij Heynis.
Mijn eerste eigen huis stond in de Lange Wijngaardstraat. Het was een piepklein huis waar ik leerde voor mezelf te zorgen. Ik worstelde met koken, wassen, mijn -altijd te beperkte- maandbudget en mezelf. Na een paar jaar woonde ik daar samen met Hans. We waren binnen een paar weken gegaan van ontmoeting, naar vaste verkering, naar samenwonen. Dat samenwonen doen we gelukkig nog steeds.
Ouder worden is een raadselachtig proces. Het voelt alsof ik gisteren in dat winkelcentrum in Schalkwijk hing. Zo stap ik ook door het leven, met zo min mogelijk verleden. Maar, als ik de tijd neem er even rustig over na te denken ontvouwt dat verleden zich als een landkaart waarop een lange kronkelige reis staat ingetekend. Ineens zie ik hoeveel ik heb meegemaakt, welke sprongen ik heb gemaakt, welke vriendschappen ik heb opgedaan, wie ik onderweg allemaal ben kwijtgeraakt. Ineens realiseer ik me hoe lang zestig jaar is. Zoveel gebeurd. Zoveel gedaan.
Het komende jaar zal ik heus nog wel een paar keer terugkijken, maar niet te vaak hoop ik. Ik wil vooral vooruitkijken. Het laatste wat ik wil worden is zo’n ouwe zak die verstrikt is geraakt in zijn eigen nostalgie. Zo’n zeikerd die alleen maar praat over hoe leuk het vroeger was.
Wie te veel terugkijkt voelt zich oud. Wie zich oud voelt maakt geen plannen meer. Wie geen plannen meer maakt heeft niets om naar uit te kijken. En als je niets hebt om naar uit te kijken wordt het leven zinloos. Daar ga ik niet in mee, want ik heb nog voor zeker zestig jaar plannen.
Fotografie: Linda Llambias